ایمپلنت‌ دندان چیست؟

ایمپلنت‌ دندان پایه‌ کوچکی است که جایگزین ریشه دندان‌های از دست رفته می‌شود. بیشتر ایمپلنت‌های دندانی تیتانیوم هستند، اما برخی از آن‌ها سرامیکی هستند. هر دوی این مواد، بی‌خطر و زیست سازگار با بافت‌های داخل دهان هستند.

ایمپلنت‌های دندانی چگونه کار می‌کنند؟

یک جراح در طول یک عمل جراحی دهان، ایمپلنت دندانی را در فک قرار می‌دهد. هنگامی‌که ایمپلنت بهبود یافت، دندانپزشک یک تاج روی آن قرار می‌دهد. بسته به اهداف بهداشت دهان و دندان، دندانپزشک می‌تواند ایمپلنت‌ها را با تاج، بریج یا پروتز بازیابی کند .

چه کسانی ممکن است به ایمپلنت دندان نیاز داشته باشند؟

افرادی که یک یا چند دندان از دست رفته دارند می‌توانند از ایمپلنت‌ دندان استفاده کنند. در صورت از دست دادن دندان به دلایل زیر ممکن است به ایمپلنت دندان نیاز داشته باشید:

• حفره (پوسیدگی دندان)

• شکستگی ریشه دندان
• دندان قروچه (فشار دادن یا ساییدن دندان‌ها)
• بیماری لثه
• آسیب صورت
• دندان‌های از دست رفته مادرزادی (بدون دندان خاصی متولد شده‌اید)

 

قبل از ایمپلنت‌ دندان په اقداماتی باید انجام داد؟

قبل از عمل ایمپلنت دندان باید:

• قطع برخی داروها: لیستی از داروها و مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید به دندانپزشک خود بدهید. اگر از داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقاد) استفاده می‌کنید، مهم است که به دندانپزشک خود اطلاع دهید. دندانپزشک تصمیم می‌گیرد که آیا نیاز به قطع مصرف داروها قبل از انجام عمل ایمپلنت دارید یا خیر.
• معاینه و آزمایش: برای معاینه و آزمایش خون به پزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید که هیچ شرایطی وجود ندارد که در موفقیت ایمپلنت اختلال ایجاد شود.
• عکس CBCT: از این روش زمانی استفاده می‌شود که نمی‌توان عکس دقیق و خوبی با تصویربرداری با اشعه ایکس معمولی گرفت. دندان پزشکان همیشه از رادیوگرافی CBCT استفاده نمی‌کنند. اشعه ایکس این دستگاه کمتر از اشعه ایکس دستگاه تصویربرداری معمولی است. با این حال، می‌تواند تصاویر بهتر را ارائه دهد. این نوع سی تی اسکنر از نوع خاصی از فناوری برای تولید تصاویر سه‌بعدی استفاده می‌کند و می‌توان با آن از ساختارهای دندانی، بافت‌های نرم، مسیرهای عصبی و استخوان در ناحیه جمجمه عکس گرفت.
• عکس OPG: رادیوگرافی پانورکس یا رادیوگرافی پانورامیک یکی از مرسوم‌ترین رادیوگرافی‌های تشخیصی در دندانپزشکی است. در این نوع رادیوگرافی دندانپزشک می‌تواند کل دندان‌ها واستخوان‌های فک بالا و پائین بیمار را در یک کلیشه ببیند

جراحی ایمپلنت به چند روش انجام می‌شود؟

FERESH SOCKET فوری: یکی از روش‌های جراحی، معروف به ایمپلنت فوری یا یک روزه است. بدین صورت که بلافاصله پس از کشیدن دندان ایمپلنت جایگزین می‌شود.

مرحله‌ای: مدت زمانی که بیمار پس از کشیدن دندان باید برای کاشت ایمپلنت دندان صبر کند، در افراد مختلف متفاوت است و به عوامل مختلفی بستگی دارد. در برخی موارد، اگر استخوان فک به اندازه کافی سالم باشد، ممکن است بتوان ایمپلنت دندان را در همان روزی که دندان کشیده شده است، انجام داد. اما در اکثر موارد دندانپزشک به بیمار توصیه می‌‌کند که بین ۳ تا ۶ ماه بعد از کشیدن دندان صبر کند تا این ناحیه به طور کامل بهبودی خود را به دست آورد.

مراحل انجام جراحی ایمپلنت دندان چیست؟

در طول جراحی ایمپلنت دندان، جراح موارد زیر را انجام خواهد داد:

انتخاب سایز ایمپلنت

ایمپلنت‌ها را می‌توان با توجه به ‌اندازه آن‌ها (پلتفرم) شناسایی کرد. اگرچه هر مورد متفاوت است، بنابراین اندازه مورداستفاده به فاصله و در دسترس بودن استخوان فرد بستگی دارد. طبق آخرین تحقیقات انجام گرفته در سال 2014 روی بیش از 4500 ایمپلنت که به مدت بیش از 10 سال دوام آورده‌اند، مشخص شده است که تعیین دقیق و درست نوع و اندازه ایمپلنت بیشترین تاثیر را روی موفقیت‌آمیز بودن کاشت ایمپلنت داشته است.

فرآیند دریلینگ ایمپلنت

• ایجاد پالوت:

  دریل اولیه که برای ایجاد سوراخ کاشت ایمپلنت انجام می‌گیرد دریل پایلوت نام دارد. در این مرحله صرفاً یک دریل با قطر کوچک مورد استفاده قرار می‌گیرد و سوراخ به وجود آمده محل اولیه استفاده از دریل‌های بعدی را مشخص می‌کند.

• ارزیابی اولیه حفره:

  زمانی که بخش اولیه حفره پایلوت ایجاد شد؛ دندانپزشک پین تراز را وارد آن می‌کند. با استفاده از این پین دندانپزشک متوجه می‌شود که جهت سوراخ به درستی ایجاد شده است یا خیر.

• دریل اولیه:

  زمانی که حفره پایلوت کامل شد؛ دندانپزشک فرآیند دریل کردن را با استفاده از ابزارهای خاصی که هر کدام قطر بزرگ‌تری نسبت به دیگری دارند؛ ادامه می‌دهد.

• دریل نهایی:

  پس از چندین دریل نهایی دندانپزشک با توجه به سایز مورد نظر آخرین دریلنگ را انجام می‌دهد.

سینوس لیفت در ایمپلنت:

سینوس لیفت یک روش جراحی دندانپزشکی نیمه تهاجمی است که در طول دو جلسه درمانی توسط متخصص جراحی فک و صورت یا دندانپزشک انجام می‌شود. این کار به عنوان یک فرایند آسان برای استخوان فک است و دندانپزشکان را قادر می‌سازد تا پایه‌ای پایدار را برای ایمپلنت ایجاد کنند. به کمک این روش، دندانپزشکان قادر خواهند بود تا نسبت به بازسازی استخوان برای قرارگیری ایمن ایمپلنت اقدام کنند.

• سینوس لیفت باز:

  بیشتر دندانپزشکان از این روش برای جراحی لیفت سینوس استفاده می‌کنند. در این روش روی لثه برشی ایجاد شده تا استخوان دیده شود. یک ورودی روی استخوان ایجاد شده، و مواد پیوند استخوان از این طریق وارد حفره غشای سینوسی می‌شود. بعد از لیفت سینوس باز باید ۴ تا ۶ ماه صبر کرد و سپس کاشت دندان را انجام داد. در این روش میزان آسیب بیشتر بوده و تورم و کبودی حتی تا زیر چشم و گردن هم می‌رسد.

• سینوس لیفت بسته:

  در روش سینوس لیفت بسته آسیب بسیار کمتری به بافت لثه وارد می‌شود. دندانپزشک سوراخی برای نصب ایمپلنت ایجاد کرده و از طریق همان سوراخ با ابزارهای جراحی خاص مواد استخوانی را وارد فضای خالی می‌کند. گاهی می‌توان با روش لیفت سینوس بسته ایمپلنت را در همان روز نصب کرد.

پیوند استخوان برای ایمپلنت

پیوند استخوان فک عملی است که توسط جراح فک و دندان بر روی استخوان فک بیمار انجام می‌شود و هدف از انجام این عمل جراحی، ترمیم و بازسازی استخوان فک است. بیمارانی که نواقصی در استخوان فک آن‌ها وجود دارد  و یا دچار تحلیل لثه می‌شوند، تنها با انجام این جراحی است که می‌توانند به ترمیم استخوان فک خود بپردازند و نواقص آن را برطرف کنند. معمولا برای انجام این جراحی از استخوان طبیعی و یا مواد معدنی که در آزمایشگاه‌ها آماده شده است، استفاده می‌کنند و اینگونه به ترمیم استخوان می‌پردازند. انجام عمل ایمپلنت‌ دندان به بعد از گذشت مدت زمان بهبودی این جراحی موکول می‌شود و تا زمانی که پیوند استخوان به طور کامل انجام نشود امکان کاشت ایمپلنت دندان وجود ندارد.

پیوند استخوان به سه روش زیر انجام می‌شود:

• پیوند اتوگرافت

  پیوند اتوگرافت به برداشت استخوان از بدن خود بیمار گفته می‌شود. معمولا از ستیغ استخوان تهیگاهی ران برداشت می‌شود.

• پیوند آلوگرافت

  استخوان آلو گرافت از یک اهدا کننده (معمولا یک جسد) به دست می‌آید.

• پیوند زنوگرافت

  استخوان از یک حیوان (اغلب گاو) برداشت می‌شود.

• پیوند آلوپلاست

  از مواد سنتزی (مصنوعی) برای پیوند استفاده می‌شود که حاوی مواد معدنی طبیعی هستند.

 

اجزا و قطعات ایمپلنت چیست؟

1- فیکسچر

2- اباتمنت‌ها

3- هیلینگ کپ

4- آنالوگ

5- ترنسفرها (ایمپرشن کوپینگ)

6- کیت جراحی

 

1- فیکسچر

فیکسچر یا همان پایه‌ ایمپلنت، قسمتی از ایمپلنت است که درون استخوان فک، قرار داده می‌‌شود و از مهم‌ترین بخش‌ها و اجزای ایمپلنت دندان است. این قطعه، به صورت پیچ است و تنها بخشی از ایمپلنت دندانی است که در ظاهر، دیده نمی‌شود. در واقع، فیکسچر ایمپلنت همان پیچ تیتانیومی است که در استخوان فک، قرار می‌گیرد تا در نهایت از تاج دندان حمایت کند.

اجزای فیکسچر

• جنس

امروزه آلیاژ تیتانیوم به دلیل نارسانا بودن، مقاومت بالا در برابر خوردگی، شرایط ترمودینامیک، ویژگی‌های آن در برابر PH و ایجاد یون به میزان کم رایج‌ترین ماده مورد استفاده برای ساخت ایمپلنت‌های دندانی است. از تیتانیوم برای ساخت فیکسچر استفاده می‌شود.

تیتانیوم مورد استفاده در ایمپلنت دندانی دارای پنج درجه است که به هر کدام گرید یک تا پنج گفته می‌شود و از لحاظ میزان کربن، نیتروژن، آهن و اکسیژن با یکدیگر متفاوت هستند.

گرید یک، یعنی اینکه فلز از جنس تیتانیوم خالص است و یک بار آبدیده شده (آبدیده کردن به منظور مستحکم کردن ایمپلنت دندانی انجام می‌شود) است که بیشترین درجه خلوص و انعطاف‌پذیری در دمای اتاق و کم‌ترین استحکام را دارد.

گرید دو تا چهار، یعنی به همان ترتیب ذکر شده فلز چند بار آبدیده شده است.

گرید پنج که یک غلط مصطلح است و تیتانیوم آبدیده نشده است. به دلیل ساخته شدن از ترکیب آلومینیوم (6%) و وانادیوم (4%)، بیشترین میزان سختی را دارد و اغلب برای ساخت اباتمنت و اسکرو اباتمنت استفاده می‌شود.

هر چه گرید بیشتر شود، تیتانیوم سخت‌تر و در برابر فشارهای آکلوزالی مقاوم‌تر است و هر چه خلوص تیتانیوم بیشتر باشد، میزان استئواینتگریشن بیشتر می‌شود بنابراین بهترین گرید برای ساخت ایمپلنت دندانی گرید چهار و پنج است چون هم از تیتانیوم خالص هستند و هم از مقاومت خوبی برخوردارند.

پوشش

SLA: یکی از سطوحی که شرکت‌های متفاوتی از آن استفاده می‌کنند و در حقیقت سطحی قدیمی است. در این فرآیند دانه‌های درشتی که توسط یک کمپرسور باد سرعت بالایی گرفته‌اند به سطح فیکسچر برخورد می‌کنند. این فرایند باعث می‌شود تا ناهمواری‌هایی بر سطح فیکسچر ایجاد شود و چسبندگی سلول‌های سازنده استخوان به سطح فیکسچر افزایش یابد. پس از فرایند سند بلاست سطوح فیکسچر با اسید شستشو داده می‌شود تا از این ذرات چیزی باقی نماند

SLActive: همان سطح اس ال ای که با مواد خاصی، از اکسیداسیون تیتانیوم سطحی با هوا جلوگیری می‌کند و سازندگان مدعی این هستند که سرعت و کیفیت اتصال بهتری با استخوان فک دارند و در مواردی که به هر دلیل قرار است پروتز ایمپلنت هر چه سریع‌تر نصب شود و زمان اهمیت دارد و نیز مواردی که بیمار دارای بیماری سیستمیک مانند دیابت است شانس موفقیت را افزایش می‌دهد.

RBM: مراحل ساخت این سطح ایمپلنت بسیار شبیه اس ال ای است و فقط قسمت سندبلاست با شستشوی دوباره اسید جایگزین شده است. کمپانی‌هایی که از این سطح استفاده می‌کنند مدعی هستند که ذرات سندبلاست روی سطح به طور کامل با اسید شسته نمی‌شود و باقیمانده آن‌ها می‌تواند به محلی برای شکست اتصال ما بین ایمپلنت و استخوان بدل شود

HAS: ماده اصلی سازنده استخوان بدن هیدروکسی آپاتیت نام دارد. برخی از کمپانی‌ها، کریستال‌هایی را روی سطح ایمپلنت با استفاده از تکنولوژی‌های خاصی متصل می‌کنند. به همین دلیل سلول‌های استخوان‌ساز تفاوتی بین سطح ایمپلنت و طبیعی قایل نمی‌شوند و مانند استخوان طبیعی روی ایمپلنت قرار گرفته و استخوان سازی را شروع می‌کنند.

CA: این سطح در حقیقت درون مایع کلسیم فعال نگهدارای می‌شود. این سطح باعث تحریک شدن سلول‌هایی می‌شود که باعث استخوان‌سازی در بدن هستند.

 

کانکشن

به صورت ساده باید گفت کانکشن نوع و طریقه اتصال اباتمنت به فیکسچر است که به دو صورت زیر است:

• کانکشن خارجی EXTERNAL یا TISSU LEVEL: در سه مدل CONICAL، HEXAGON، OCTAGON
• کانکشن داخلی INTERNAL یا BONE LEVEL: در سه مدل CONICAL، HEXAGON، OCTAGON

 

طراحی (میکرو-ماکرو)

طول و قطر

قطر ایمپلنت

قطر ایمپلنت یکی از مهم‌ترین خصوصیاتی است که اصلی‌ترین نقش را در ایده‌آل بودن عمل کاشت ایمپلنت ایفا می‌کند. به طور کلی می‌توان گفت ایمپلنت‌هایی با قطر کمتر در قسمت جلوی آرواره و ایمپلنت‌هایی با قطر بیشتر در نواحی عقبی آرواره کاشته می‌شوند. ایمپلنت‌ها از لحاظ قطر و پهنایی که دارند به سه دسته تقسیم می شوند:

ایمپلنت با پلت فورم استاندارد: این نوع ایمپلنت دارای قطری حدود 3.5 تا 4.2 میلی‌متر است که معمولا در قسمت جلویی فک کار گذاشته می‌شود.

ایمپلنت با پلت فورم پهن: این ایمپلنت‌ها که قطری حدود 4.5 تا 6 میلی‌متر دارند به منظور کاشته شدن در قسمت عقب فک به جای ریشه دندان‌های آسیا ساخته می‌شوند.

مینی ایمپلنت: مینی ایمپلنت‌ها که به ایمپلنت‌های باریک نیز معروف‌اند قطر بسیار کم و حدود 2 تا 3.5 میلی‌متر دارند. کاربرد این ایمپلنت‌ها برای بیمارانی است که فاصله بین ریشه دندان‌هایشان بسیار کم است و نمی‌توان ایمپلنت‌های معمولی را در فک آن‌ها کار گذاشت. گاهی اوقات نیز پزشک برای بیمارانی که حجم استخوان کافی ندارند از مینی ایمپلنت استفاده می‌کند تا نیازی به انجام عمل پیوند استخوان نداشته باشند.

طول ایمپلنت

 طول ایمپلنت از دیگر ویژگی‌های ابعادی آن است که دندانپزشک براساس محل کاشت و شکل استخوان فک هر بیمار، آن را انتخاب می‌کند. ایمپلنت‌ها با طول‌های متفاوتی از 8 میلی‌متر تا 16 میلی‌متر در دسترس هستند. البته اخیرا ایمپلنت‌هایی با طول 6 میلی‌‍متر نیز به بازار عرضه شده که کارایی آن در طولانی مدت هنوز به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته است.

دندانپزشک معمولا ایمپلنت‌های بلندتر را در نواحی جلوی آرواره و ایمپلنت‌های کوتاه‌تر را در نواحی عقب آرواره که وجود حفرات سینوسی یا کانال مندیبل، فضا را محدود کرده است؛ می‌کارد.

همچنین هرچه تراکم استخوان در بیمار کمتر باشد؛ ایمپلنت‌هایی با طول بیشتر در فک او کار گذاشته می‌شود تا استحکام بیشتری داشته باشد.

 

2- اباتمنت‌ها

اباتمنت دندان در حقیقت واسطی بین پایه ایمپلنت و پروتز دندانی است که در سه مدل زیر است:

• اباتمنت مستقیم

  اباتمنت‌های مستقیم از جنس و آلیاژ تیتانیوم است که بر روی فیکسچر سوار می‌شوند و درحقیقت واسطی بین فیکسچر و روکش هستند همچنین اتصال آن‌ها به فیکسچر معمولا با یک اسکرو انجام می‌شود در بعضی سیستم‌ها اباتمنت قفل می‌شود.

• اباتمنت زاویه‌دار

  باید توجه داشته باشید که اباتمنت همیشه موازی با پایه ایمپلنت دندان کار گذاشته نمی‌‌شود. بنابراین، از اباتمنت زاویه‌دار زمانی استفاده می‌شود که ایمپلنت نسبت به پروتزی که قرار است روی آن قرار بگیرد، زاویه دارد. هدف اصلی از طراحی اباتمنت زاویه‌دار و استفاده از اباتمنت زاویه‌دار این است که در پایان کار، همه دندان‌ها و اباتمنت‌ها موازی یکدیگر قرار بگیرند. معمولا زاویه اباتمنت‌ها 15، 25 و 35 درجه است.

• بال اتچمنت

  نوعی از ایمپلنت دندان برای ثابت نگه‌داشتن دست دندان مصنوعی است. این نوع از ایمپلنت‌ها زمانی به کار می‌آیند که استخوان فک بیمار تحلیل رفته و دست دندان مصنوعی فرد در دهان او لق شده که مانع غذا خوردن و حتی صحبت کردن شخص می‌شود.

 

بال اتچمنت و بار اتچمنت: شیوه انجام جراحی در هر دو روش ذکر شده یکسان است و تفاوت در نحوه سوار شدن دست دندان بر روی ایمپلنت‌ها است. برای هر دو روش به حداقل 2 عدد، ایمپلنت نیاز است

بال اتچمنت: بعد از کاشت ایمپلنت در فک فرد، جهت اتصال ایمپلنت به پروتز (دست دندان مصنوعی) از قطعه‌ای دیگر که روی ایمپلنت بسته می‌شود استفاده می‌شود. که در اغلب موارد این قطعه اتصال دهنده به شکل گوی است که اصطلاحاً مانند دکمه‌های نر و مادگی به حالت نرینگی در مادگی که در پروتز کار گذاشته شده قرار می‌گیرد و با ایجاد یک صدای کلیک باعث اتصال پروتز به ایمپلنت می‌شود.

 

3- هیلینگ کپ

هیلینگ قطعه‌ای از جنس پلی اکسید متیلین، آلیاژهای تیتانیوم و زیرکونیا یا خود تیتانیوم است؛ که به ایمپلنت متصل است و به صورت سیلندرهای فلزی گنبدی شکل در بالای لثه قرار می‌گیرد. جنس هیلینگ به این دلیل از تیتانیوم است تا سازگاری با بدن داشته باشد و آلرژی کمتری را برای بیمار ایجاد کند.

از جینجیوال برای رشد اصولی بافت نرم و سخت لثه اطراف ایمپلنت دندان استفاده می‌شود. هیلینگ کپ از تشکیل پلاک دندانی اطراف فیکسچر جلوگیری می‌کند تا در پروسه درمان و طول دوره بهبودی این ناحیه دچار عفونت نشود.

کاور اسکرو (Cover Screw) پیچ کوچک یا قطعه ریزی هست که سر ایمپلنت بسته می‌شود تا مواد غذایی و لثه یا بافت نرم داخل مرکز ایمپلنت که سوراخ توخالی است، نفوذ نکند.

پس از قرار دادن فیکسچر در فک، کاور اسکرو سطح داخلی فیکسچر را می‌پوشاند.

4- آنالوگ

این قطعه فلزی برای مدل‌سازی فک بیمار استفاده می‌شود. با گذشت ۳ تا ۴ ماه پس از جراحی، قالب‌گیری انجام می‌شود و آنالوگ را به ایمپرشن کوپینگ یا ترانسفر کوپینگ پیچ می‌کنند. در واقع آنالوگ مدل شبیه‌سازی شده فیکسچر است و وقتی قالب‌گیری انجام می‌شود، نقش آن را ایفا می‌کند. قالب‌گیری نیز با گچ انجام می‌شود و این گچ اطراف این قطعه را احاطه می‌کند.

5- ترنسفرها (ایمپرشن کوپینگ)

ایمپرشن کوپینگ بخشی است که به ایمپلنت دندان متصل می‌شود و عملیات قالب‌گیری روی آن انجام می‌شود.

این بخش در اصل مکان روکش دندان را تعیین می‌کند. با کمک ایمپرشن کوپینگ، مکان دقیق اباتمنت و در نهایت محل قرار گرفتن در فک مدل سازی شده و مشخص می‌شود.

ایمپرشن در واژه‌نامه پروتز دندانی به‌عنوان جزئی از سیستم ایمپلنت است که باعث ایجاد رابط مکانی بین ایمپلنت، ریج و سایر ساختارها می‌شود.

ایمپرشن کوپینگ برای انتقال ویژگی‌های یک ایمپلنت یا اباتمنت در دندانپزشکی کاربرد دارد.

 

6- کیت جراحی دندانپزشکی

برای جراحی ایمپلنت و همچنین انجام مراحل پروتزی نیاز به کیت جراحی و پروتز است. هر سیستم ایمپلنتی دارای کیت مخصوص به خودش است و داخل کیت تعداد حداقل 6 دریل با سایزهای مختلف، هند درایور، درایو موتور، اسکرو درایور و رچت است.

 

 

بعد از کاشت ایمپلنت دندان چه مراقبت‌هایی لازم است؟

جراح لیست دقیقی از دستورالعمل‌های بعد از عمل را به شما می‌دهد. آن‌ها همچنین برای جلوگیری از عفونت، آنتی بیوتیک تجویز می‌کنند. چندین روش وجود دارد که می‌توانید برای کاهش خطر درد و ناراحتی انجام دهید:

• تمام داروها را دقیقاً مطابق با تجویز پزشک خود مصرف کنید.
• حداقل به مدت 72 ساعت از ورزش یا بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. (بالا رفتن ضربان قلب می‌تواند منجر به افزایش درد و تورم شود)
• با طرف دیگر دهان خود بجوید. (اگر در دو طرف ایمپلنت قرار داده‌اید، برای چند روز غذاهای نرم بخورید و سپس به میزان راحتی خود، غذاهای دیگر اضافه کنید)
• هر روز مسواک بزنید و نخ دندان بکشید.
• محل ایمپلنت را طبق دستور جراح خود تمیز کنید.

 

مزایای ایمپلنت دندان چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی دارای مزایای زیر هستند:

• بهبود توانایی گفتار و جویدن
• ظاهر لبخند
• بدون تغییر (تراشیدن) دندان‌های مجاور خود، جایگزینی دندان‌ها را انجام دهید. (این کار برای بریج‌های دندانی ضروری است)

علاوه بر این، ایمپلنت‌های دندانی نمی‌توانند حفره ایجاد کنند، اما در برابر بیماری لثه آسیب پذیر هستند، بنابراین همچنان رعایت بهداشت دهان و دندان مهم است.

خطرات یا عوارض ایمپلنت دندان چیست؟

مانند هر عمل جراحی، کاشت ایمپلنت دندانی دارای پتانسیل عوارض است. خطرات احتمالی عبارت‌اند از:

• عفونت
• آسیب سینوس
• آسیب عصبی
• کاشت نامناسب ایمپلنت
• واکنش آلرژیک به تیتانیوم (بسیار نادر)

هنگامی‌که یک جراح با تجربه کاشت ایمپلنت را انجام می‌دهد، خطر عوارض بسیار کم است. اگر به فکر کاشت ایمپلنت دندان هستید، اندودنتیست مورد اعتماد خود را پیدا کنید.

چه کسانی نباید ایمپلنت دندان انجام دهند؟

عوامل خطر خاصی می‌توانند بر کاندیداتوری ایمپلنت دندان تاثیر بگذارند. ایمپلنت دندان ممکن است برای شما مناسب نباشد اگر:

• سن شما زیر 18 سال است.
• سیگار بکشید یا از محصولات تنباکو استفاده کنید.
• آسیب قابل توجهی در استخوان فک خود دارید.
• بهداشت دهان و دندان ضعیف باشد.
• پوسیدگی گسترده دندان داشته باشید.
• بیماری لثه فعال یا درمان نشده داشته باشید.
• بیماری‌های خاصی مانند اختلالات استخوانی یا بیماری‌های خود ایمنی داشته باشید .

برای اینکه مطمئن شوید واجد شرایط ایمپلنت دندان هستید یا خیر، با دندانپزشک خود صحبت کنید.

 

بهبودی پس از جراحی ایمپلنت دندان چقدر طول می‌کشد؟

زمان بهبود ایمپلنت دندان می‌تواند متفاوت باشد، اما بیشتر افراد می‌توانند فعالیت‌های عادی خود را در حدود سه روز از سر بگیرند. با این حال، هنوز ممکن است چندین ماه طول بکشد تا استخوان فک در اطراف ایمپلنت جوش بخورد. این فرآیند یکپارچگی استخوانی است و برای موفقیت و ثبات طولانی مدت ایمپلنت دندان حیاتی است.

پس از کاشت ایمپلنت دندان، جراح به طور دوره‌ای پیشرفت را بررسی می‌کند. هنگامی‌که ایمپلنت دندان با فک ترکیب شد، ایمپرشن کپ را بر روی ایمپلنت قرار می‌دهند. قرار دادن زودهنگام ایمپرشن کپ می‌تواند منجر به شکست ایمپلنت شود.

آیا ایمپلنت دندان دردناک است؟

کاشت ایمپلنت دندان یک روش جراحی است. مانند هر عمل جراحی، مقداری احساس ناراحتی طبیعی است. اما داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن می‌توانند به کاهش درد و تورم مرتبط با جراحی ایمپلنت دندان کمک کنند.

افزایش ضربان قلب، به ویژه در 72 ساعت اول، می‌تواند منجر به افزایش درد، تورم و کبودی شود پس ورزش کردن را به روزهای بعد موکول کنید.

آیا ایمپلنت دندان ایمن است؟

بله، ایمپلنت‌های دندانی زمانی ایمن هستند که توسط یک جراح ماهر و با تجربه قرار داده شوند. دندانپزشکان بیش از 50 سال است که ایمپلنت‌های دندانی را توصیه می‌کنند. تا زمانی که دندان‌ها و لثه‌های سالمی‌دارید و متعهد به رعایت بهداشت دهان و دندان هستید، ایمپلنت دندان می‌تواند راه‌حلی برای از دست دادن دندان باشد.

اگر ضخامت استخوان کافی برای ایمپلنت نداشتید چه باید کرد ؟

اگر دندانپزشک به شما گفته است که به دلیل از دست دادن استخوان کاندیدای کاشت دندان نیستید، گرفتن نظر دوم اشکالی ندارد. در حالی که این درست است که برخی از افراد واجد شرایط کاشت دندان نیستند، ممکن است شما واجد شرایط استفاده از روش‌های ترمیمی ‌مانند پیوند استخوان دندان یا لیفت سینوس باشید. این روش‌ها می‌توانند تراکم را به نواحی از دست رفته استخوان اضافه کنند و به طور بالقوه کاندیداتوری شما را برای ایمپلنت دندان افزایش دهند.

اگر واجد شرایط انجام روش‌های ترمیمی ‌نیستید، گزینه‌های دیگری برای جایگزینی دندان وجود دارد که می‌تواند به شما کمک کند. از دندانپزشک خود بپرسید که کدام یک برای شما بهتر است.

خلاصه

از دست دادن دندان می‌تواند زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار دهد. هنگامی‌که دندان‌های خود را از دست می‌دهید، ممکن است جویدن یا صحبت کردن به درستی دشوار باشد. ایمپلنت دندان یک راه حل طولانی مدت ارائه می‌دهد و دندانپزشک می‌تواند درمان را با نیازهای منحصر به فرد شما انجام دهد. چه یک دندان، چند دندان یا همه دندان‌های خود را از دست بدهید، ایمپلنت دندان ممکن است گزینه‌ای برای شما باشد.