ایمپلنت دندانی (فیکسچر) پروتزی است که با استخوان فک در ارتباط است تا از پروتز دندان مانند تاج حمایت و به عنوان پایه عمل کند.
برای جایگزینی یک دندان از دست رفته با بریج دندانی، دندانپزشک باید حداقل یک دندان را در دو طرف بتراشد که این امر می‌تواند ساختار طبیعی دندان را در طول زمان ضعیف کند. ایمپلنت دندانی در واقع جایگزین دندان از دست رفته بدون درگیری دندان‌های مجاور است.
اساس ایمپلنت‌های دندانی مدرن یک فرآیند بیولوژیکی به نام osseointegration است که در آن موادی مانند تیتانیوم یا زیرکونیا پیوندی نزدیک با استخوان ایجاد می‌کنند. فیکسچر ابتدا به گونهای قرار می‌گیرد که احتمال استخوان‌سازی آن وجود داشته باشد، سپس یک پروتز دندان اضافه می‌شود.
قبل از اینکه پروتز دندان (اباتمنت، دندان، پل یا…) به ایمپلنت وصل شود زمان بهبودی متغیری برای استئواینتگراسیون لازم است.
پروتز نهایی می‌تواند ثابت یا متحرک باشد. در هر مورد یک اباتمنت به فیکسچر متصل می‌شود. زمانی که پروتز ثابت است، تاج یا بریج با پیچ یا سیمان دندانی به اباتمنت ثابت می‌شود. در جایی که پروتز قابل جابجایی است، یک آداپتور مربوطه در پروتز قرار داده می‌شود تا بتوان دو قطعه را به هم متصل کرد.
در مرحله بهبودی، استخوان فک باید به ایمپلنت دندان جوش بخورد. این فرآیند که انسداد استخوانی نامیده می‌شود، برای ثبات و موفقیت طولانی مدت بسیار مهم است. این روند می‌تواند از سه تا نه ماه طول بکشد. در برخی موارد ممکن است مدت زمان بیشتری طول بکشد. این بستگی به سرعت بهبودی بدن شما دارد.
احتمال حساسیت به ایمپلنت
بیشتر ایمپلنت‌های دندانی تیتانیوم هستند، اما برخی از آن‌ها سرامیکی هستند. هر دو ماده ایمن و زیست سازگار هستند.
به ندرت، برخی افراد ممکن است به ایمپلنت‌های ساخته شده از تیتانیوم واکنش آلرژیک نشان دهند. اگر این اتفاق بیفتد، جراح می‌تواند آن‌ها را با ایمپلنت‌های سرامیکی جایگزین کند.
عوامل موثر بر موفقیت یا شکست ایمپلنت
موفقیت یا شکست ایمپلنت‌ها به ضخامت و سلامت استخوان و بافت‌های لثه‌ای که ایمپلنت را احاطه کرده‌اند، بستگی دارد و همچنین داروهایی که بر استخوان‌سازی تأثیر می‌گذارند. موقعیت ایمپلنت‌ها با موقعیت و زاویه دندان‌های مجاور، با شبیه‌سازی آزمایشگاهی یا با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با شبیه‌سازی CAD/CAM تعیین می‌شود. پیش‌نیاز موفقیت درازمدت ایمپلنت‌های دندانی استخوانی، سلامت استخوان و لثه است. از آنجایی که هر دو ممکن است پس از کشیدن دندان آتروفی شوند، گاهی اوقات برای بازسازی استخوان و لثه نیاز به روش‌هایی مانند لیفت سینوس یا پیوند لثه است.
خطرات و عوارض ایمپلنت
جراحی ایمپلنت دندان ممکن است شامل عواملی نظیر: آسیب به دندان‌های مجاور، تاخیر در بهبود استخوان فک، عفونت، شکستگی فک، آسیب عصبی وخون‌ریزی شدید، آسیب به سینوس باشد.
مواردی از قبیل عفونت و عدم ادغام استخوان که ممکن است در شش ماه اول رخ دهد. عوارض طولانی مدت معمولا شکست‌های مکانیکی است در حضور بافت‌های سالم، یک ایمپلنت یکپارچه با بارهای بیومکانیکی مناسب می‌تواند دارای موفقیت 93 تا 98 درصد باشد.
مشکلات دندانی که منجر به ایمپلنت می‌شوند:
- حفره‌ها
- دندان‌های ترک خورده
- بیماری لثه
- دندان‌هایی که هرگز رشد نمی‌کنند (آنودنتیا)
- دندان‌قروچه یا فشردن (براکسیسم)
طول عمر ایمپلنت
بخش ترمیم ایمپلنت دندانی در برخی مواقع نیاز به تعویض دارد. بیشتر روکش‌ها و بریج‌ها حدود 15 سال دوام می‌آورند و بیشتر پروتزها حداقل هفت سال عمر می‌کنند، اما این جدول زمانی متفاوت است.
چه کسانی می‌توانند ایمپلنت انجام دهند؟
ایمپلنت دندان برای افراد زیر18 سال که رشد فک متوقف نشده، سیگاری، دارای بیماری لثه فعال یا درمان نشده ، دارای پوسیدگی وسیع دندان و افرادی که بهداشت دهانی ضعیفی دارند مناسب نیست.
